Daar is daardie lawwe monstrositeite op MTV se Cribbs en ander "lifestyle of the rich and fatap"- tipe programme. Daardie huise wat selfs 'n tv in die kleinste kamertjie het, vir die kere wat jy die ringsitting op witbank moet bywoon.
As ek die Argus so amper klaarmaak, dan dondereer ek gewoonlik daar deur Clifton, Bantry Bay en sulke plekke van my fiets af as ek sien watter huise bou mense, en watse seeuitsig daar van hulle nederige aardse tentwoning moet wees. As daar nou nog net 'n Aston Martin Vantage in die R4 milj-enkel-garage-uitgekap- in- die- rots kon staan, dan kan baie mense lekker droom.
Daar is die een huis wat baie gereeld in my gedagtes opkom. Ek het in 2006 in Skotland gaan probeer om heel te word, sodat ek nie 156 grein lood onnodig mors nie. Die lewe het alle sin verloor. Ek het al voorheen geblog oor hierdie ervaring van heelword.
Terwyl Modderkoekie na haar nuwe grond in Skotland gaan kyk het, het haar fotos my weer aan 'n baie wonderlike ervaring laat dink, ten midde van die donkerste tye van my lewe. Ek was aanvanklik alleen by 'n heelwordsentrum naby Huntly in Skotland. 'n Baie geseënde, wonderlike mens het uit sy sak betaal dat my liewe vrou enkele dae later by my kon aansluit, om deel te word van die pad na genesing.
Dit was November in Skotland. Dit was herfs. En in die natuur was daar die ongelooflikste palet van kleure. Oordadige rooi, geel, oranje op elke boom geverf. Dit was baie, baie koud, al het die sneeu nog nie gekom nie. Die dae was baie kort, en die ligintensiteit baie laag- elke foto moes baie lang lensopeninge kry om sinvol te wees.
Ek en my vrou het die een dag gaan stap. Sommer net gaan stap. Ek het nog bronchitis gehad, en my longe uitgehoes. Maar ons het die paadjies gevat. Skotland is 'n baie, baie ou land. En daar was die ongelooflikste ervaring van heel word, van sommer net genesing ervaar in die stap. Op hierdie seerste dag van my gesondwordproses het ek van my mees kosbare fotos geneem.
Baie naby die een piepklein dorpie het ek en my vrou voor hierdie huis gaan staan. Daar was niemand tuis nie, dit was seker iemand se naweekplekkie. Maar daardie huis het skielik die simbool geword van alles wat ek so graag in my lewe wou hê. Al wat ek wou hê, is 'n huisie soos hierdie, wat myne is. In 'n plek waar niemand in die aand deur die venster gaan klim met 'n mens om my vir my selfoon te vermoor nie. 'n Plek waar ek nie eers die gordyne hoef toe te trek as ek nie daar is nie. Ek sou bitter verbaas wees as daardie voordeur gesluit was.
In my geestesoog het ek die huisie gesien soos wat hy 'n maand later waarskynlik sou lyk. Met 'n laag sneeu oor, wat alles kom bedek. Met 'n warm vuur in die kaggel. Met die vrou van my drome in my arms voor daardie kaggel, toegewikkel in 'n lekker dik kombers, terwyl ons 'n glasie rooi sherrie drink. En met hierdie prentjie in my kop het ek besluit om die lewe weer 'n kans te gee. En die lewe het besluit om my weer 'n kans te gee. Die lewe het sy onderste draaipunt gemaak, daarvandaan kon dit net beter. Skielik was daar weer 'n pad om te loop. 'n Nuwe brug om oor te steek.
My geliefde het die hele pad saam met my gestap, al het dit haar 'n baie groot emosionele prys gekos. Ek hoop ek kan eendag vir haar so 'n huisie gee, waar ons saam kan woon, met 'n kaggel wat brand in die winter, met 'n warm kombers en 'n glasie rooi sherrie. In 'n plek waar ons veilig kan wees, sonder lede van die bevolking wat ons dood wil hê, net omdat ons wit is, en kerkmense wat ons weg wil hê.
Ek dink baie dae aan daardie huisie in Skotland. Ek ken nie die mense aan wie dit behoort nie. Dalk het hierdie huisie 'n totaal ander verhaal wat hy vir iemand anders vertel. Dalk is ek verkeerd om so baie aan 'n besoek aan 'n eenvoudige huisie te koppel. Maar somtyds droom ek nog...
No comments:
Post a Comment